انسانها معمولا با معیارهای احمقانه ای که برای سنجش عیار خودشان انتخاب میکنند دچار توهم میشوند.مثلا تصور کنید که من و شما به همراه دوستانمان عازم رفتن به یک سمینار مهم و تشریفاتی هستیم. اما در میان راه ناگهان در یک گودال یا منجلاب مملو از گند و کثافت می افتیم. حتی ممکن است ما واقعا درون گودال نیافتاده باشیم ، اما به دلیل عدم کنترل داشتن روی احساسات خودمان و برای اینکه همرنگ جماعت شده باشیم ، ما هم عمدا خودمان را به گوشه ای از آن منجلاب بیافکنیم تا از غافله عقب نمانیم . اما بعد از اینکه از گودال احساسات و خوشگذرانی هایمان خارج شدیم، ،متوجه میشویم که هنوز هم من و شما به اندازه سایرین کثیف و آلوده نیستیم . و همین را به منزله پاکی کامل خودمان تلقی میکنیم و انتظار داریم که روی سکوهای ویژه سمینار به ما جا داده شود .
اما مسولان و برگزار کنندگان آن سمینار ، محکوم نیستند که به توهم من و شما دچار شوند و به جای اعمال مدیریت درمورد وقایعی که شاهدش هستند، اجازه بدهند که ما با همان ظاهر آلوده و بوگندو ، وارد سالن سمینار بشویم و علاوه بر به بار آوردن آبرو ریزی برای خودمان و مسئولان سمینار ، ،موجب زیر سوال رفتن همه اهداف و برنامه هایی شویم که تحت الشعاع آن سمینار هستند .
" الیبته اگر آن مدیران و برگزار کنندکان از درایت و صراحت کافی بر خوردار نباشند ، ممکن است فریب مظلوم نمایی ها و بعضا عشوه خرکی هایی که من و شما ازخود نشان میدهیم را ، بخورند و اجازه بدهند با ورود مان به سمینار ، همه اهداف و برنامه هایی را که خودشان و حتی پدرانشان ، سالها برایش خون و دل خورده اند زیر سوال برده و حتی محــــو و نابودشان کنیم."
اشتباهات کوچکی که به چشم خودمان نمی آیند و حتی بعضا منکر آنها میشویم ، میتواتند تاثیرات بسیار بسیار بزرگی روی نتایج زجمات خودمان و همرزمانمان بگذارند . بهترین دادگاه برای قضاوت در این مورد ، وجدان خود انسانهاست . البته به شرط اینکه هنوز شرافتی برایشان باقی مانده باشد . زیرا انسان وقتی دچار بی شرافتی شود،برای اعمال پلید و رذتالتبارش هیچ حد و مرزی قائل نخواهد بود،سرانجامش هم به انکار خدا و یا انتقادهای ابلهانه و بی مغز علیه دین و مذهب می انجامد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر